We zitten samen in de wachtkamer van de dierenarts. Zij heeft haar twee konijnen, die ze ‘konijnenkindjes’ noemt, op schoot. Ze zitten los en zien er ontspannen uit. Het is duidelijk dat mevrouw dol is op haar dieren. Mijn Saarlooswolfhond deelt haar passie.

TEKST: JANINE VERSCHURE  | FOTO’S: JULIÁN GENTILEZZA EN VITOR FONTES

Haar konijnen houden van honden, zo vertelt mevrouw. Ze zijn ook nergens bang voor dus van haar mag mijn hond best even contact maken. Als ik haar probeer uit te leggen dat Wolfgang inderdaad ook gek is op konijnen – in zijn maag, kom ik er niet door. Mevrouw denkt écht dat grote boze wolf zal zwichten zodra hij de schattigheid van Pluk en Pluisje aanschouwt. “Kijk me eens aan”, zegt ze streng tegen Wolfgang terwijl ze haar gezicht richting dat van mijn hond brengt. Met dit gebaar brengt ze – vanwege haar omvang – haar konijnenkindjes in een benarde positie. “Jij mag Pluk en Pluisje geen pijn doen!”

Gelukkig wordt ze de behandelkamer binnengeroepen voordat ze haar lievelingen op een presenteerblaadje aan mijn hond kan aanbieden. Ik begon al te vrezen dat ik lichamelijk geweld moest gaan inzetten om haar daarvan te weerhouden.

Andijvie, aardappelen en stokbrood

“Ze kwam aanrijden in een busje met daarin haar vijf Hazewindhonden”, vertelt Rita de Vos van dierenhotel Pocahondas. “Aan de telefoon had ze me al verteld dat ze het hele internet had afgespeurd om een pension te vinden dat ze geschikt achtte. Omdat ze erg ver weg woont, kon ze niet vooraf komen kennismaken maar gelukkig lag ons bedrijf op de route naar het vliegveld. Eigenlijk sluiten wij op zondagmiddag om vijf uur, maar mevrouw stond erop om op die dag en dat tijdstip haar honden te komen brengen.

Ik wist niet wat ik zag toen ze de bus begon uit te laden; het leek alsof haar honden drie maanden kwamen in plaats van een week. Er kwamen kleedjes uit die bus, manden en speelgoed. Maar ook stokbroden, een krat andijvie, wortelen en aardappelen. En daarnaast vier hapjespannen vol voeding die ze al had klaargemaakt, met het vriendelijke verzoek of wij dat aan de honden wilden geven. Het voer dat ze al had bereid, diende voornamelijk als voorbeeld, zodat ik kon zien hoe dat moest: eten koken voor haar honden.

Vervolgens kreeg ik uitleg omtrent de stokbroden en ze deed voor hoe dat werkte. Het was de bedoeling dat er een stuk stokbrood werd afgebroken, en dat dat eerst werd gegooid naar de oudste hond, vervolgens de op een na oudste en zo werd het rijtje afgewerkt, waarbij het volgens haar absoluut noodzakelijk was dat de jongste hond als laatste zijn stuk stokbrood toegeworpen kreeg. Ze was best verbaasd toen ik haar vertelde dat we niet konden gaan koken voor haar honden, en dat het waarschijnlijk ook wel beter zou zijn als ze een uitgebalanceerd dieet kregen waaraan met name vlees werd toegevoegd. Maar dat vond ze onzin, ze zorgde voor haar honden op haar manier en vlees was in haar ogen niet nodig.

Wat ze wél nodig vond, was een dagelijks gesprek met haar honden. Tijdens haar vakantie belde ze enkele keren per dag en dan was het de bedoeling dat een van mijn medewerkers de telefoon tegen het oor van haar honden drukte zodat ze haar lievelingen kon toespreken. Dit wisten we uiteindelijk terug te brengen tot één keer per dag. Mevrouw legde zich erbij neer dat de honden gedurende hun verblijf bij ons dan toch maar gewoon hondenbrokken zouden krijgen en ik kan je vertellen: ze vonden het heerlijk.

Natuurlijk streven wij ernaar om elke hond een mooie tijd te bieden in ons pension maar ik geloof dat er zelden honden zo genoten van hun vakantie bij Pocahondas als deze vijf Hazewindhonden. Elke keer als ze een bak brokken kregen was het absoluut feest voor ze.”

- - -

Lees verder in Dibevo-Vakblad nr. 3 (verschijningsdatum: 30 april 2019).

Dibevo-leden ontvangen het Dibevo-Vakblad gratis. Nog geen Dibevo-lid of vakbladabonnee? Meld je aan als lid, word abonnee of bestel een los vakbladnummer.